لای پنجره­ را آرام باز می­کنم، نسیم نرمی از جانب شمال توی گوش چپ­م زمزمه ­ای محو ­می­کند و همین ­که رد می­شود از روی گونه ­هام، بوی خوش سررسید موسمی نو مست­م می­کند و حالا پرم از اشتیاق فصل تمام عاشقانه ­هام: پائیز برگ­ریز..

"... همه­ ی این ­کارها برای بازآمدن او بود که تنها یک­بار به ­هنگام کودکی به آن خانه آمده ­بود و آن­ دم که نوذر چرخ کهنه ­پوش را به نفت آغشته می­کرد او در جایی بود همیشه کسی در جایی هست و ما باید برویم به ­سوی او و نمی ­دانیم او کجاست، همان­ که با دندان ­های افتاده­ ی هشت­ سالگی آمد دو دندان پیشین بالایی یا پایینی راستی اگر به ­جای دندان­ های پیشین دندان ­های آسیاب افتاده­ بود بازهم می­گفتیم که او با دندان­ های افتاده آمد دیگر نشانه ­ی پرسش را هم نمی­شود درجای خود گذاشت وقتی کسی می­آید و جای دندان ­های شیری افتاده ­اش پیدا نیست آن ­همه هیاهو و از دیوار راست بالارفتن برای باز­آمدن او بود با چتر سیاه فرود­آمدن از پشت ­بام در آفتاب ریگستان که می­سوزاند چتر بازشد فروکوبیده ­شد به زمین و اکنون که او پس از سال­ها به ریگستان بازگشته ­بود، راستی اکنون را سیخی چند و در کجا می­فروشند که بگوییم او اکنون آمد... "*

*چندسطر از کتاب "من ببر نیستم پیچیده به­ بالای خود تاک­م" ِ محمدرضا صفدری ؛
رمان برگزیده ­ی سال هشتادویک.