صبح با زهره که هم دانشکده ­ای و هم­ ورودی و کمی هم ­تیپ و هم ­سن و این­های من است و این ترم هفت ­واحد مشترک داریم! و بعد از دوترم تازه فهمیده ­ام صنعتی ­اصفهان بوده و بعد از ازدواج، امیرکبیر مهمان شده و ترمی یک­ میلیون ­و نیم می­دهد و خانه­ اش درست توی همین خیابان ماست!!؛ کنار خطی­ های بازار، ابتدای دوراهی اختیاریه، قرار گذاشتیم. استاد انتقال ­حرارت 2 ، که تازه مهندسی ­اش را نمی­دانم از کدام دانشگاه لندن گرفته و دانشجوی دکترای خودمان است و توی کله­ ی تاس­ش هیچ­ چیزی که به درد کلاس لااقل بخورد، نیست و هیچ سوالی را نمی­فهمد، جواب دادن، پیش­کش!؛ بیست دقیقه ­ای تاخیر داشت، دومین جلسه ­ی حضورم بود و عجیب، غریبی می­کردم! جزوه­ ی جز چند ورق، باقی، سفیدم را باز کردم و نوشتم، بعد از یک سال، من دوباره نوشتم. به رسم نوشتن ­های سال قبل و قبل­تر:
بسم ا--ّ-
امروز، دوشنبه، ششم آذر، نوک انگشت­ هام، به هزارویک دلیلی که استاد انتقال ­حرارت­1، ترم قبل می­گفت و اتفاقا خیلی هم حالی­ش بود و دکترای­ش را از امریکا گرفته بود و تازه تلویزیون خودمان هم یک­بار نشان­ش داده بود؛ سرمای محیط را بیش­تر از سایر اعضای بدن­م حس می­کند، یادم باشد از ولی­عصر دستکش چرم مشکی بخرم، ( از همان ­ها که ریحانه خریده هفت ­و نیم و نقش یک گل کوچک هم روی مچ­ش دارد و من ساده ­اش را دوست ­تر دارم و نیست!)؛ این ­روزها جیب­م گرمی سابق را ندارد ... انگار سرما با همه عایق­کاری ها، باز هم از همه­ ی سطوح عبور می­کند، جیب که سهل است، سرما همراه نفس ­های سرد به دل­م رسیده، کمی می­لرزد، و بی ­حس شده، هنوز تنگ نشده خیلی، یا بزرگ شده، یا یادش رفته چطور می­شود تنگ شد، یا گذشت آن زمانی که تنگ بشود، یا هنوز زود است برای تنگ ­شدن، یا اصلا چه معنی دارد دل تنگ بشود؟ خلاصه کمی سرد است و تنگ نیست، نگرانم، همیشه این ­موقع ­ها تنگ می­شد یا لااقل شروع می­کرد به تنگ ­شدن...