بالا، خیلی بالا، آنقدر که تو توان درک بلندای ­ش را نداری، فرض کن همان بالاترین بلند ِادراک تو؛ من از آن بلندترین، می ­آیم. یعنی افتاده­ ام، یک­باره! هنوز اما به زمین نرسیده ­ام. روزهاست که در نزول­ ام، شاید هم سقوط، یا نه، هبوط! ، هوای این پایین سرد است، و شب­ سردتر هم می­شود. سرما را با همه ­ی وجود، روی ترک ­های لب و پشت پلک ­های بسته و ­لای موهای پریشانم حس می­کنم، صبح، تازه می­فهمم چقدر پایین­ آمده­ ام! آن بالا، هیچ چیز به چشمم نمی ­آمد، زمین با همه بزرگی و پستی ا­ش، از یادم رفته ­بود. آسمان هیچ نبود. چشم من از تمامی افلاک بزرگ­تر بود ... هر روز بالاتر می­رفتم، انتهایی نداشت. نه، داشت. یکهو زیر پاهام خالی شد! پایین آمدم، باز پایین ­تر. حالا دنیا روز­ به ­روز برای­م نمایان ­تر می­شود، چشم ­هام همان­قدر بزرگ­ اند که بودند، حالا همه دنیا و آدم­ هاش می­روند که در چشم­های بزرگ من جا شوند، بنشینند، در میان اشک­های مدامم، به من و این­همه هبوط من بخندند. همان­ آدم­هایی که در نظرم هیچ هم نبودند، که بالا رفته ­بودم تا نباشند، که از چشم­ هایم دورشان کرده­ بودم­ و از دست ­هاشان فاصله گرفته بودم. حالا همه­ ی همان دست­ها­ به­سمت من اشاره رفته­، سرهاشان را بالا گرفته­اند و به هم نشان­م می­دهند. و من آن­قدر بالا بوده­ ام که هنوز به زمین پست ­شان نرسیده­ ام. آخرین شب بالانشینی­، باریک ­ترین هلال از ماه را زیر پاهام داشتم. پایین که می ­آمدم، شبی از کنار قرص کامل­ش گذشتم. حالا همان ماه، بالای سرم ایستاده، می­رود هلال شود. هی هرچه می­گذرد، به نوک انگشتان سبابه ­ی زمینیان نزدیک­تر می­شوم، و تو خود خوب می­دانی پایین تر از این را نمی­توانم. من همان بالاترین بلند را دوباره می­خواهم. همین.
پ ن. اتی امرالله فلا تستعجلوه

پ ن. اعظم اعیاد هم مبارک­