من اين روزها "مستانه" ندارم بنويسم. خيلي كه هنر كنم "حسب حال" مينويسم. غروب كه هشت و نه شب باشد، يعني روزها مثل البرزِ سفيد قد كشيده اند و من مانده ام و شبهاي كوتاهي كه هنوز نرسيده صبح ميشوند. من مانده ام و حرفهايي كه براي همان نوك زبان خلق شده اند انگار، كه يكهو از ته دل، خودشان را بيخبر برسانند به ذهن و از لاي چشمهاي نيمه باز برقي بزنند و چشمكي و بروند يك جايي ته تر از همان تهِ دلي كه بودند. حرفهايي كه نه براي گفتن آمده اند، نه قدر دوسه سطر نوشتن مي مانند و نه محض خاطره شدن مي روند. گفته بودم "كلمه" همه چيز من است؟ من اين روزها كلمه كم آورده ام. حالا توي اين روزهاي بي همه چيزي­، سعدي سعي بيهوده مي­كند كه جاي خالي حافظ را پر كند. اردي بهشت يعني شمشادها از بس سبز شده اند به سياهي مي زنند و كلاغ­ها كمتر هوار بكشند بهتر نيست؟ هي از باران به آفتاب رفتن آسمان هم از آن بازي هاي تكراري ­اي شده كه تمام اش اگر نكني خودت را مسخره ي همه كرده اي. نمام نمي شود و مسخره ي همه شده آسماني كه دوست اش داشتم/دارم. يك چيزهايي نبايد مسخره شوند، آسمان يكي از آنهاست. يكي ديگرش من ام/بودم. حالم اما خوب است. آنقدر كه باور نكردن تو حتي خرابش نمي كند. من صبح هاي خواب آلوده ي سنگين، سه چاهار مصرعي شعر دارم كه با خواب از سرم ميپرند. دو سه خط حرف كه خيلي دوام بياورند تا ظهر است و من نمي دانم كجا غيبم مي زند كه نيستم تا خود غروب ِ دير ِ اين روزهاي يلدايي قدبلند.