شاید سالهای دور عمر تو را -حالا من باشم یا نباشم- توی چهره ی شکسته ی او می دیدم که اين همه دوستش داشتم. آنقدری که رفتنش، این همه آرام رفتنش من را به نوشتن واداشته. کم اند چیزهایی که مرا به نوشتن وامیدارند. آدمها کمترند از چیزها حتی. و آدم خوبی بود. خیلی خوب. هر چه توی ذهنم ازش مانده، پشت درهای همیشه باز بیمارستان ساسان بلوار کشاورز لابلای ازدحام آمبولانس ها و سریع رد شدن مان از آن چند قدم خلاصه که میشود، فقط می مانَد آن عکس اسکن شده از جوانی و آن یکی سه در چهاری که نشسته بود آرام کنار اسکناس های ریز و درشت کیف پول تو. همین. و من اینها را نمیدانم برای آرام شدن تو مینویسم یا کلمه کلمه اش بیقرارت میکند، شاید هم به خاطر حال نه خیلی خوش خودم است. نمیدانم. و تو این روزهای لابد پر از بغض و دور از اشک، از من دوری. و من دورتر. اصلن نمیدانم اینجا را هنوز سر میزنی یا نه. اگر آمدی و بودی بخوان که: دوستش داشتم. کم اند چیزهایی که دوستشان دارم. آدم ها کمترند از چیزها حتی.
پ.ن: خدا رحمتش کند.