سه تا ماشين شديم. رفتيم دماوند. توي پاركينگ با ماشين، درجا بيست سي دور چرخيديم، وقتي وايساديم، پاركينگ بود كه هفت هشت دوري دور ما چرخيد. از ما و پاركينگ بعيد بود. ويلا بود. باغ بود. تاب خورديم و راني هلو. روي فرش صورتي بزرگ هال يك عالمه زديم و خوانديم و رقصيدند و چرخيديم دور ميز گردي كه خيلي ازش ممنونيم كه آن وسط بود و گرد بود و روش يك عالمه شيريني و آجيل و تخمه و گيلاس و هلو و آلو بود. تولد گرفتيم. كيك را زديم توي صورت تولدصاحاب. ما بقيه ي كيك را با اكراه خورديم، تولدصاحاب، كيك هاي روي صورتش را با انگشت. ده نفر بوديم. هفت تامان شوهر نداشتيم/نداريم، شيش تامان دماغ ِعمل شده داشتند/دارند. حالا تو هي شيش و هفت را جمع كن بپرس چرا بيشتر از ده شد؟ يكي از شوهردار ها دماغش مال خودش بود و اين يعني سه تا دماغ طبيعي ِ نه لزومن بزرگ و بي ريخت ِ ديگر جمع مال سه تا از مجردها بود. تازه مريمي كه 10 تومن داده براي عمل نيامده بود تا دماغ هاي عمل شده هم هفت تا باشند. بعد اينها اصلن مهم نيست. مهم خوش گذشتنه بود. اينقدر خوش ميگذشت كه هي وسط خوش گذشتن نگران خراب شدن حال خوش مان بوديم. هي منتظر يك اتفاق بد بوديم. نيفتاد اما. انگار كه بايد حتمن از دماغ مان دربيايد اين همه كه خنديديم، زديم، خوانديم، رقصيدند، چرخيديم، خورديم، پنتاميم* بازي كرديم. بعد اگر فكر كرديد ميگويم تان سوژه ي پنتاميم ها چي بود سخت در اشتباهيد. مثلن يكيش "زن احمدرضا" بود. بعد ما خيال كرديد كركر خنده بوديم؟ نخير. ما كف زمين بوديم از غش خنده. نه به خاطر زن احمدرضا. كه به خاطر همان هايي كه نميگويم. ها! جنازه بوديم و خوابمان نمي برد. تا صبح بيدار بوديم. اذان شد، جوجه خوردند. آفتاب زد. نخوابيديم كه. بيهوش شديم. قبل خواب قرار شد اگر فلان كار را داشتيم، يك را بگيريم، بهمان چيز را خواستيم، دو را بزنيم. نيكو روي اعصاب بود. هتل بود. ميز صبحانه با تمام چيزهايي كه رويش بود خيلي سعي كرد شرمنده مان كند. شرمنده نشديم. برگه هاي كالباس ِ روي ورقه هاي پنير روي نان هاي مخصوص، مأمور بودند حس و حال صبحانه هاي هتل هاي خيلي ستاره دار را تداعي كنند. مأموريت با موفقيت تمام انجام شد. نان ها و كالباس ها و پنيرها ترفيع درجه گرفتند. هي روي كاناپه بزرگه لم داديم و درباره ي الي شديم. مهسا آن شب كه خواستگار ايراني ش را چاي ميداد، پس فرداش برميگشت قلب سانفرانسيسكو كه سال بعد همين موقع دندانپزشك شود با شهريه ي سالي صدهزارتا دلار. يعني دندانپزشك شدن برايش شيرين 700هزار تا آب خورده. بعد لابد باباي مهسا هي آب را با قند شيرين كرده خورده اين هفت سال. و تو چه ميداني 700هزارتا يعني چقدر. مهسا اينها تمام وسايل آنتيك خانه ي ايران شان را شيپينگ كرده اند ينگه دنيا. با كشتي نفرستاده اند ها، شيپينگ كرده اند. با لهجه ي امريكن. شيرين ِ ويلاصاحاب را دو دفعه با يك لباس نديديم. تاپ بود كه هي عوض ميشد روي تنش. تاب بود كه هي من ميخوردم و ميرفتم توي هوا. مليكا تپل شوهركرده به صاحاب گالري گل بُن ­ساي سر بوستان 2ي پاسداران و اُپيروس دارد لامصب همين اول زندگي و عروسي شان تالار فرمانيه بوده. صبا نيامد چون با آقاي دكترش رفته بود اتريش جهت سمينار، باباي دكتر يك ماه است اوين آب خنك ميخورد. ليلا اينها هيأت و روضه هست خانه شان توي ولنجك. سگ هم هست. منافاتي هم ندارد. مكافات ولي دارد. فكر كن سگه هي بدود وسط روضه. سارا با ر‍ژيم دكتر آلمانش توي سه سال 70 كيلو كم كرده. الگوي اراده و همت ما و ژرمن جماعت است حالا با اين 60 كيلويي كه شده. هفتاد تقسيم بر سه نميشود اما شصت و هفتاد ميشود صدوسي. و صدوسي تا خيلي زياد است، زياد تر از 700هزارتايي كه مهسا ميريزد توي حلقوم كالج صاحاب. راستي هاني قرار بود اصلن توي سفر احساس تنهايي نكند، چون آقاي دوست هي تلفني تاكيد ميكرد كه تا آخر كنارت هستم. اينها را از اين سفر نميگفتم نمي مردم. خوابم نمي برد.

*پنتاميم همان پانتوميم نيست.فرق دارد.بايد همه روي كاناپه باشند.

Labels: ازدرودیوار