گفته بودم هرچه برف، زبان آدم را بند ميآورد با سپيدي يك دستش، قطره قطره ي باران، كلمه همراه خودش دارد؟ من زير باران كه هيچ، از پشت پنجره اي كه تمام مساحتش را باران هاشور زده هم اگر تماشايش كنم از كلمه لبريز ميشوم. و لبريز از كلمه يعني همين حال خوشي كه امشب با من است. باران كه ميبارد بايد براي عزيزي پيامي نوشت، توي گوش كسي گفت، بايد از دور براي رفيقي فرياد زد، براي دوستي دورتر نامه حتي نوشت: اينجا دارد باران ميبارد. و اينجا باران كه ميبارد، هر قطره كه دست ميدهد با زمين، زمين كه روي پاك قطره را ميبوسد، آب و خاك كه به هم مياميزند، من دلم ميخواهد دستش را روي شانه هاي من هم بگذارد باران، پا به پاي من هم راه بيايد خاك، دست به دست باران دلم ميخواهد تمام كوچه هاي خيس و ساكت شهر را قدم بزنم. و بگذارم ماه آنقدر به چشمهاي بيقرارم خيره بماند كه صبح شود. حالا نور خورشيد چشمهايم را كه ميزند، پلك هايم را كه نرم باز ميكنم، لابد باران دستش را آرام از بين دستم رها كرده وقتي جايي ميان كوچه هاي خيس و ساكت شهر،‌ زير نور ماه خوابم برده بوده است.