روي نقشه، مي شود 144 تا لبنان توي ايران جا داد! از شرق و شمال، با سوريه همسايه ست و از غرب با مديترانه. جنوبش ميرسد به فلسطين ِ سالهاي سال است: اشغالي. بيروت، از بالا و پايين لبنان به يك فاصله ست و ساحل دارد. شانه به شانه ي دريا به سمت جنوب كه بروي، مديترانه از راست، همراهت ميآيد.

ما 30 نفريم. بعد از چهار روز اقامت در بيروت، مي رويم مناظق جنگي جنوب لبنان را ببينيم. باقر و علي احمد و محمد از موسسه ي فرهنگي "رسالات" لبنان همراه مان هستند. باقر و محمد ايران بوده اند و فارسي مي دانند ولي با علي احمد بايد انگليسي حرف بزني اگر عربي نمي فهمي. هر سه، جوان و مهربان و پر از حرف هاي نو. مي گويند شما اولين گروهي هستيد كه آمده ايد جنوب لبنان. شنيده ايم جنوب، يعني صور و صيدا و ناقورا. همه ش توي ذهنم تصويري از اهواز و شلمچه و طلائيه ي خودمان است. ساعت، 10 صبح را كه رد مي كند، ما بيروت را رد كرده ايم.

فاصله اي بين شهرهاي شان نيست. انگار به هم فشرده شده باشند. اين يكي تمام نشده، بعدي شروع مي شود. و تو مرز ميان روستاها را گم مي كني. و "روستا" كه مي گويم نه كه خيال كني شبيه دهات ايران است. نه. اينجا هروقت روستا خواندي، بدان يعني يك جاي وسيع سبز، با يك عالمه بلندي و دره هاي سبزتر، و خانه هاي زيباي ويلايي. به طرف جنوب كه مي رويم، سمت راست مان، شايد يك كيلومتر راه تا درياست. فاصله ي جاده تا ساحل، همه مزرعه ي موز است و لا به لاي زمين هاي زراعي، خانه ي –لابد- صاحب مزرعه. خانه ها از هم خيلي فاصله دارند و اين يعني هر صاحبخانه اي اينجا براي خودش يك پا فئودال است!

سمت چپ، يعني شرق، يك كلاردشت بزرگ مي بيني! جنگل هاي انبوه و تپه هاي سبز. با همان خانه هاي ويلايي. باقر پشت بلندگوي اتوبوس توضيح مي دهد كه اين شهر ساحلي اي كه سمت راست مي بينيم "انصاريه" ست. سال 1996، يك گروه 16نفري نيروهاي ويژه ي اسرائيلي از راه دريا مي آيند انصاريه تا يكي از رهبرهاي حزب الله لبنان را گروگان بگيرند ولي هر 16 تا كشته مي شوند.

بخشي از سفرنامه لبنان - پاييز 88

Labels: سفرنامه