خوش دارم بعد از این وقفه ­ی مدید، طرحی جدید بزنم به دار قالی دیری ­ست خالی ِ دل­م؛ حرفی نو، برای تو... پر از نقل ا­م و خسته از حساب عقل؛ شب است و نیستی!، نبودن­ت جسورم می­کند، قصورم را ببخش... گیرم تو آن­قدر خوب که از من هیچ نپرسی، من اما هوای مشق عشق دارم. بخوان! نشسته ­ام روی گلیم گذشته­. بس که لگد خورده، دیگر نخ ­نما هم حتی نیست. ریشه ­هایش از همان وقتی که خودم با همین دست­ها از آب بیرونش کشیدم، خشکیده­ اند! می­ بینی؟ چمباتمه می­زنم روبروی­ت، مباد که پایم از گلیمم درازتر شود. دست بر دست میگذارم، زبان به کام میگیرم و سر به راه. نکند از خبط و سهوی پشیمانم کنند این ارتش از هم گسیخته ­ی جوارح نا به ­فرمان من و حلقه به ­گوش دل...