هنوز تیشه ­ی کفر به ریشه ­ی ایمانم نزده­ ام، مؤمن! برایم "یغنهم الله" می­خوانی!؟ دیدی بلد بودم که بعدش آمده "من فضله" ؟... تازه باز هم بلدم! به خیالت فقط تو به این سطرها پناه برده­ ای؟ ما هم از این کتاب ­های منسوب به "مجید" و "کریم" شما، روی بلندی ­های خانه­ مان زیاد داریم! هربار به قصدی دست به سوی­ش که می­برم، با خودم فکر می­کنم کاش می­شد با همین خاک روی­ش تیمم کرد به ­جای وضو. که "لمس­ش نمی­کنند الا المطهّرون"؛ هرچند چشم و دلم به غسل هم تطهیر نمی­شود چه رسد به وضو و تیمم!.. هیچ آداب تفأل به قرآن نمی­دانم، ولی این روزها هربار همین­طور بی ادب! به دنبال آیه­ ای اگر بازش می­کنم، یوسف ِقرآن می­آید! قرآن می­شوم! یوسف­م می­آید! یعقوب می­شوم، یوسف­م رفته­ است، گریه می­کنم، یوسفم نمی­آید، کور می­شوم! پیرهنی هم نیست، صبر می­کنم، نومید ولی نیستم که " لاییأس من روح الله الا القوم الکافرون" گفتم که هنوز ریشه ­ی ایمانم را از خاک بیرون نکشیده­ ام ... دیگر گریه هم نمی­کنم، دعای قنوت­م شده "یا ایّها العزیز!" به "بضاعة مزجیة" می­روم ، مگر پیمانه ­ام را پر کند. فقیرم، نه از آن دست فقری که دیوار به دیوار کفر است، از آنها که شیرین، وعده­ ی غنای­شان را داده، از فضلش؛ تازه قرار است بشوم از "مَن یتّق الله" که "مـِن حیث لا یحتسب" رزقم دهد، گرفتی؟ "من فضله" همان "من حیث" است که این یکی را حتی متقین هم لایحتسب! تفسیر به رأی می­کنم! معاذالله ...