آذر امروز چه سرد آمدن­ش را زیر گوش­ های سرخ ­مان فریاد زد! میان قارقار زاغ ­های بالای پله­ های زیر چراغ؛ همراه آه کودکی از دور؛ پا­ به ­پای نوای بي ­صفای موجی از امواج رسانه ­ی شنیداری..
سرمای چله­، گرمی خون رگ­هام را به بحران انجماد رسانده، سهل است اگر افکار سردم، قندیل ببندد از سقف ذهنم آویزان شود! همه حرف­هام از یادم می­روند به انتهای دل. چمباتمه می­زنند و جمع می­شوند در خودشان از سرما و هی "ها" می­کنند کف دست­های­شان، مبادا نگفته بمیرند. بیرون دل­م آفتاب امروز هم می­رود که غروب کند، زانوهام وقتی از نیمکت بلند می­شوم، صدای­م می­زنند. چیزی شبیه قعود پیش از سجود- این روزها- بی وجودم... ­