به خیال­ت نوشتن به همین سادگی ­هاست؟ بنام تو که باشد، آداب دارد و نمی­دانم. سیاهی خطوط ، نه ردّ جوهر، عرق شرم ِ روی سیاه قلم است، چکیده بر صورت سفید صفحه . نور توجهت، پستوی ذهن­م را چراغانی کرده. انگار همه حرف­ های­م را خوانده­ باشی... کار هرشب­م است، خودم را میان تاریکی شب که می ­یابم، گم ا­ت می­کنم، می­روی انگار، تنها می­شوم. حالا تازه شب­های سرد و بلند من شروع می­شوند، به­ عادت، دست­ هام قلم می­طلبند و دل­م به نوشتن رضا نمی­دهد. چه نیازی ­ست به اسارت حرف­های دل، لای ورق؟ گناه دارند.
من امشب اعتراف می­کنم مدت­هاست غرق شده­ ام. غرق اقیانوس آرام خیال! غرق دریای سرخ احساس...