چندشب است باران بس ­که باریده، دیوانه شده؛ من هم. باید برگ ­های پهن چنار تنومند بلندی تا لب پنجره­ ی اتاق­ت آمده باشد که بفهمی چه طنین گوش­ و دل­نوازی دارد، برخورد باران با کف دست ­های سبز و بازِ درخت ! انگار که قرار نیست قطره­ ای از این بی ­انتهای بارش به زمین هم برسد... چند شب است زمین بس که آب دیده و تشنه مانده، مثل باران دیوانه شده؛ من هم. نشسته ­ام روی زمینِ پای شیشه ­ی خیس قدّی ِ حالا بی ­پرده­ ی اتاق. وحشت می­کنم از صدای رعد؛ آسمان بس ­که فریاد کشیده، مثل باران و زمین دیوانه شده، من هم. روی جعبه ­های بلند ایوان کوچک خانه، این "زیبا" مدتی­ست لانه کرده، چندشب است کبوتر بس ­که همین ­طور چشم­ به ­راه مانده مثل باران و زمین و آسمان دیوانه شده، من هم. چندشب است می­ بارم انگار! مثل خود باران اردی­بهشت، ناگهان و بی ­وقفه و کوتاه! ؛ آب می ­بینم و تشنه ­ام، مثل زمین خشک پای چنار؛ زیرلب، فریاد می­کشم مثل رعد، و چشم­ هام، به ­راه، از اشک، برق می­زنند ­...