باران که تمام روز و تا نیمه ­های ­شب می ­بارید، دل خوش کرده ­بودم ربط و راهی هست مابین تغییر حال آسمان تب­دار و احوال این دل بی­قرار؛ اما .. دوسه­ روزی ­ست دیگر نمی­بارد.. دلم قدری بیشتر از سرخی آسمان شبی که زمین سیراب شد، گرفته.. نه رعدی پشت حصار بغض زندان نای تن­م به اسارت نشسته که رها شود؛ نه برقی مانده به چشم­های بی ­رمق­م تا نوری نثار این کوره­ راه کند..

اما؛

به همین روزوشب­ها قسم ، یک شب، جایی میان آسمان و زمین، بی رعد و برق، آرام ­تر از هرچه سکوت، به عدد ثانیه ­های سرد و سخت صبوری، قطره ­قطره خواهم شد.. وَ خواهم بارید.. بر سر و روی و شانه­ هایی که تشنه ا­ند..
یک شب ماه می­شوم سیر نگاه­م کنید، شبی ستاره تا به اشاره نشان­م دهید،، یک شب کمی مانده به صبح، سپیدی سحر می­شوم آرام چشم­هایتان را باز کنید.