کلمات، روی سکوی سنگی نه­ چندان بلند ذهن­م آرام به ­صف شده­ اند بی ­قرار. ابتدای صف است یا انتهاش که صبر ایستاده­ بالای سکو. کنار پای صبر عشق سر را با دوبازوی حایل روی زانوها گرفته زل زده به زمین، خستگی سمت راست­، گردن­ را کمی خم کرده روی شانه ­ی اُمیدی که روی­ش به دیوار­ سنگی بلندی ­ست که همه پشت ­شان به ­آن؛ مدتی ­ست سپرده یا یأس صدای­ش کنند یا اصلاً صدای­ش نکنند و بگذارند همین­طور زل بزند به همان دیوار سنگی بلند. تنها مردمک­ هاش را از پشت پلک ­های بسته تکان می­دهد، پاهاش را دراز کرده یا راست را روی چپ می­اندازد یا چپ روی راست . ترس مچاله شده توی خودش می­لرزد و گاه از راهی میان دست­ و پا و تن نیم ­نگاهی به عهد می­ اندازد، انگار دلش می­خواهد برود کنارش آرام بگیرد. شوق از آن دورتر می­آید چشم­ هاش برق می­زند از دیدن امید... کلمات روی سکوی سنگی نه­ خیلی بلند ذهن­م آرام به صف شده­ اند، بي قرار.