گاهي بايد انگار از جایی درست وسط کلافگی شهر خودت را نجات دهي و نرم براني تا خود لواسان و بگذاري شجریان هم نرم تر بخواند و تو یکهو انتهای جاده ای نه خیلی بکر، بالای سر دریاچه ی سبز-آبی، آرام تر از هرچه هست، به خودت بیایی و ببینی نه ردی از ازدحام شهر روی ذهنت مانده نه از اضطراب، تهٍ دل ات.
هیچ اصلن حواس تان هست این "غمی نیست"ِ بالا شده "هست"؟ نه اینکه تازه غمی آمده باشد ها، نه. آن "دمی وقف" هم حرف مزخرفی ست. کدام وقف؟ انگار یک عالمه "لا" گذاشته باشند آخر تمام عبارت های زندگی این روزهای من که یعنی وقف جایز نیست. و دریغ از حتی "کمی صبر".
با یک پدربزرگ نه خیلی پیر که توی کت شلوارهای ایتالیایی خوش دوخت، پشت عینک و دود وینستون، لابلای تمام دردسرهای کار و کارخانه و عیدی کارگرها و هفته ای دوسه تا لااقل سفر و غیره، حواسش هست جدول روزنامه را نگه دارد با من حل کند و شعر میداند و تاریخ میخواند و خط خوشی دارد و سیاست را کهنه کرده و همیشه فقط یک جاسیگاری از من میخواهد و این زمستان یک شال گردن سرمه ای ریزبافت هم، و تازگیها سری کامل هرچه شجریان خوانده و نخوانده را به من داده و دارم با این ۲۴۸ قطعه صفا میکنم،، چه میشود کرد؟