من گوشم بدهكار اين حرفها نيست. گوش من از تمام حرف هاي دنيا طلبكار است. يك روز با كلمه كلمه ي حرف هاي جهان طلبم را صاف ميكنم. ناشنيده ها را به صف ميكنم. كلمه هايي كه بايد با همين گوش هام ميشنيدم و از من دريغ شدند. كلمه هايي كه حقش بود موج موج، به پرده ي گوش من برسند و رد شوند اما نشدند. همه را به صف ميكنم. كاري به كارشان ندارم. فقط يكي يكي بلند شوند بشنوم شان. همين. حالا زمزمه باشند يا فرياد. ناله يا نجوا. جمله باشند يا يك هجا حتي. فرقي نميكند. گيرم دير شده باشد آن روز براي شنيدن، گيرم دور شده باشم از حال و هواي شنيدن شان. عيبي ندارد. همه را كه شنيدم، ميروم سراغ حرف هايي كه نبايد، و شنيدم. كلمه هايي كه حق من نبودند. كه سزاوار شنيدن شان نبودم. حالا تهمت بوده يا شك. فرياد بوده يا زمزمه اي كه آزار ميدهد. فرقي نميكند. حرف هايي كه بي اجازه فوج فوج به گوشم رسيده اند و رد شده اند. حرف هايي كه زخم كرده اند از همان لاله و پرده ي صماخ گوش را بگير تا خود ذهن و دل و تمام يادهاي مانده در ذهنم. تمام زخم هايم را مرهم ميگذارم. دير نشده. آنقدر عميق بوده اند كه خوب نشده باشند هنوز.

*: عنوان، مصرع آغازين غزلي ست از نجمه زارع

Labels: مستانه