تا زیر پای صدف ­های ته دریا رفته، فتیله ­ی شمعی که دوست­ش دارم! شب­، روشن­ش می­کنم، آتش برآب می­خوابد؛ به دریا می­زنم، غرق می­شوم، زیر نور شمعِ شب ایستاده­ ام کف آرام­ترین اقیانوس. حالا غرقه ­تر از من نیست، و من به غرق ­شدن می ­بالم، عمق اقیانوس ­ام و همه دنیا زیر پای من ­است! بالا، فقط آب است و آسمان و نور. بلندترین قله ­ها به پای صدف­ های زیرپای­م - کنار فتیله ­ی شمعی که دوست­ش دارم- هم نمی­رسد. خیال­م از همه عقاب­ها بلندپروازتر است، ستاره­ ست که زیر قدم ­هام ریخته، هفت ­آسمان سر به پای دل­م می ­ساید؛ این­جا که من­ ام، عرضه ي احساس من است. بگو بادبان ­ها راست سینه سپر کنند در برابر باد؛ بگو ماه، راه را نشان­ دهد؛ خورشید، همه مسیر را نور بریزد؛ ستاره­ ها دست ­به ­دست هم،صف بکشند دوسمت جاده؛ بگو فرشته ­ها فرش کنند همه راه را، به شمع­دانی­ ها بگو گل کنند، شمشادها شانه­ به ­شانه بایستند، یاس ­ها همه کهکشان را عطر بپاشند. آرام به نسیم بگو، مسافر داری! دل­م سفر می­خواهد

به خیال­ت نوشتن به همین سادگی ­هاست؟ بنام تو که باشد، آداب دارد و نمی­دانم. سیاهی خطوط ، نه ردّ جوهر، عرق شرم ِ روی سیاه قلم است، چکیده بر صورت سفید صفحه . نور توجهت، پستوی ذهن­م را چراغانی کرده. انگار همه حرف­ های­م را خوانده­ باشی... کار هرشب­م است، خودم را میان تاریکی شب که می ­یابم، گم ا­ت می­کنم، می­روی انگار، تنها می­شوم. حالا تازه شب­های سرد و بلند من شروع می­شوند، به­ عادت، دست­ هام قلم می­طلبند و دل­م به نوشتن رضا نمی­دهد. چه نیازی ­ست به اسارت حرف­های دل، لای ورق؟ گناه دارند.
من امشب اعتراف می­کنم مدت­هاست غرق شده­ ام. غرق اقیانوس آرام خیال! غرق دریای سرخ احساس...