از حال و روز ما اگر پرسیده باشید، روزهامان رو به بلندی گذاشته، دی دیر می­گذرد. حال ­مان هم، حمد. ملالی نیست جز همه ­ی ملال ­هایی که همیشه بوده و هست! ناخن شصت پای راست­ حین تغییر مکان ارکان اتاق، از دوجا به بیرون تا شد! دردش تا خود زانو رفت و برگشت! حالا زیرش خون تجمع کرده، کبود شده، اندکی درد می­کند، دیگر آن­ که از دیشب شکر خدا گرفتار زکام هم شده­ ایم، عطسه امان ­مان را بریده، توان اکل و شرب حتی نداریم. جز دو سرخی ِ کم­رنگ روی گونوان! ( بالای دو لپ!) رنگ چندانی به رخ نمانده. دیدگان ­مان به زحمت و زور باز است؛ ظهر ناشتا(!) والده ­ی عزیزتر از همه ­چیز، جوشانده­ ی خاک­شیر داد به خوردمان، خدا نصیب نکند. شکر همان خدا، به زهر می­ ماند. دور از چشم همه ­ی اهل بیت، نیم­ش را به مجرای آب محلّ شست ­و ­شوی ظروف سپردیم، لامصب دانه ­های ریز خاک­شیر مانده بود به دیواره­ و پایین هم نمی­رفت، بد رسوا شدیم. ولی به روی زرد و سرخ ­مان نیاوردند. سوپ و آشِ ­عدس و فرنی و لوبیای گرم و آب ­انار و لیمو­شیرین و پرتقال و هندوانه و باز جوشانده­ ی­ این ­بار رقیق ­تر و قسمی خوراک ناآشنا و مقدار معتنابهی آب، همه دست ­به ­دست من!، کمی جا آوردند احوال ِ رفته را. ابتدای شب متذکر شدیم فردا امتحان انتهای ترم هم داریم و الساعه که نیمه­ شب شده، ذره ­ای مهیا نیستیم. با امروز چهار روز است از منزل خروج نکرده­ ایم، از همین پشت پنجره، میزان ملسی هوا را ملتفت ­ایم. به دل بی­دل ­مان افتاده فردا روز خوب خداست. شکر. همین!

تمام بعدازظهر، همه­ ی اسباب اتاق را به ­هم ریختم و از نو چیدم. تخت­م را کشیدم کنار شوفاژِ پایین پنجره­ ی کوچک، زیر چراغ دیواری ، ضبط و همه نوارهای نو و کهنه را هم گذاشتم کنار تخت. حالا شب­ها را می­شود گرم، رو به آسمان، زیر نور چراغک صبح کرد. جلوی پنجره ­ی دولنگه ­ی قدی روبه­ حیاط را خالی کردم و قالی قرمز را تا زیرش کشیدم که بشود ایستاد یا نشست و حتی دراز کشید و دید که آفتاب بی ­رمق دِی، توان آب­ کردن برف ­ها را ذره­ ای ندارد. یادم باشد پیش پای اسفند، دوسه جعبه بنفشه ­ی زرد و بنفش بگذارم زیر پنجره نگاه­ شان کنم تا خود عید. کنج اتاق که خالی ماند، همه کتاب ­ها را برهم گذاشتم و بالا رفت، حالا برای تکیه دادن و نوشتن و خواندن، دیواری از ورق اینجا هست ... گوشه ­ی سمت جنوب ­غربی هم که جز روزی دوسه بار، هربار دقایقی انگشت ­شمار، همیشه خالی­ست ... شاخه­ ی چنار انگار بلاتکلیف باشد میان خشکی هوا و نم ِ برف-آب، درست تا لب پنجره­ ی کوچک کنار تخت آمده، دست اگر به سو­ی انگشت­ هاش دراز کنم، برف تعارفم می­کند! تمام حیاط و باغچه ­ی گِرد میان­ش از برف سفید است و ذره­ های سفید، زیر نور خورشید برق می­زند. کتاب ­هام را پخش کرده­ ام روی میز و ورق ­های ­شان را می­شمرم و به هفده­ روز مانده تا شروع امتحانات انتهای ترم، تقسیم می­کنم، عجب خوارج قسمتی! این­ها همه به­ کنار، تو فقط بگو حیف این هوا نیست؟

- بیست­ و ­دومین پاییز هم بر من گذشت، از همین امشب دلم چه برای­ خزان تنگ شده ­است!
- خوب می­دانم زمستان امسال و حتی بهار بعد کمی فقط کمی دیر خواهند گذشت؛
- امشب چقــــــــدر فرق دارد و دارم با هر شب دیگری قبل و بعد از این!
- تمام شد. نشمردم، شاید نیم­ هزار! سطر؛ هر سطر، چهل کلمه، هر کلمه یک ذکر، هر ذکر ...
- دل­م هوای حرم کرده، مسجد نبی ص و پای منبرش، نجف و ایوان­ش، مشهد رضاع و کفشداری یازده ­ش!
- زمستان را فقط بخاطر رضای تو دوست دارم، خدا!
- دوی دِی، قرار بود میان­ ترم راکتور ندهیم، نرفتم، دادند! یادم نبود "قرار" بی ­اعتبار شده­ است مدت ­هاست!
- راکتور می­افتم، تا باشد از این افتادن­ ها و جاماندن ­ها، قرارهای بی اعتبار­ها!، بی­ قرار­ها ...
- یعنی باور کنم نود روز همه ­ی سرها در گریبان است؟!
- دلم دو سه ­­چار ماهی هست که محرّم می­خواهد...

- نعوذ بالله اگر ره به مقصدی نبری .

شب. کنایه. استعاره. دروغ. گناه. باشه. خفگی. عزیز. گل. صفا. عشق. چی؟. خیر. برکت. نازنین. مومن!. خدا. عاقل. چرا؟. شاعر. حضرت! دوست. محرم. خلوت. هیس!. همدم. شب. صحبت. رازدار. امید. هه!. فکر. خیال. ذکر. خواب. صبح. ظهر. لطف. امّا. حرارت ­دو. احمدی ­نژاد. مرگ. کنسل. چه ­خوب! سوال؟. فاصله. جواب. فکر. ذهن. رفتار. بابا. منع. کوتاهی. درس. کار.ضعف!. وای. شرایط. سرمایه. استقلال. نـَه. سنّ. سُنـّـت. شناخت. مخالفت. تصمیم. تو. اشتباه. بی­ عقل. تجربه. عمر. را. خراب. صلاح. حق. مهم؟. لطفاً. رفتن. جان؟ منطق. خواهش. جواب. دیگه. لیاقت. خدا. حوصله. من. مزاحم. خوبم؟

آیا؛ ادات پرسش من نیست، آیا؛ خطاب من است!
(یا هذیان ­های یک تب کمی بالاتر از مطلق صفر)
...
خسته شدم بس ­که سوال کردم و بی ­جواب ماند، بگذار این ادات پرسش، این "همیشه ابتدای سوال­ها"، این "اول و آخرش، حرف اول الفبا" ، این "میان­ش، آخرین حرف­ها" ، این "از هرسو، یک آوا" ، این "سه حرفی دونقطه ­ی تک ­معنا" را بردارم از ابتدای همه جمله­ های استفهامی تا به­ حال نفهمیده­ ام. بگذار "آیا" را صفت فاعلی ­اش بخوانم، از مصدر" آمدن"، بن مضارع "آی" به ­انضمام "ا". آیا: آن که می­آید! نه یک­بار، نه دوبار، نه حتی هزاران بار، "آیا"ی من همیشه در آمدن است، مدام دارد می­آید. پیوسته به ­سویم در راه است،

قدم­ هاش از ازل است و تا ابد خواهد بود. "آیا"ی من بی­ وقفه می­آید، چشم را تنگ به مرز زمین و زمان دوخته ­ام، در انتظار آمدن­ش، که می­دانم دارد می­آید! حتی آن­ وقت ­ها که منتظر نبودم، و حتی ­تر آن زمانی که نبودم! آیای من همیشه آمدنی­ست. منتظر "رسیدن"ش نشسته ام، اگر برسد، دیگر "آیا"ی من، "رسا" می­شود، حالا مدام باید برسد، نه یک­بار، نه دوبار، نه حتی هزاران بار، باید همیشه در رسیدن باشد. میرسد و كاش بماند! وقتی ماند، "مانا" می­شود. "مانا"ی من همیشه ميماند؟­­