تمام خيابان­ها پر از عكس شهداست و پرچم حزب ­الله. خانه ­ها همه از سنگ و گچ. بي هيچ خشتي. ساعت از 3 گذشته كه مي­رسيم به family park. يك شهربازي كوچك با يك عالمه ميزوصندلي براي نشستن و يك رستوران. مي­نشينيم روي صندلي­هاي فضاي باز. تمام وسايل بازي برقي پارك، خاموش است. كسي جز ما نيست. تعطيل است انگار. گرسنه ­ایم، به ­مان آب مي­دهند. حاج ­آقا توي هواي آزاد مرز فلسطين ِ نه­ خيلي ­آزاد، براي­مان از خاطرات جنگ­ش مي­گويد. از حاج ­احمد متوسليان شروع كرده و حالا رسيده به آموزش جنگ­هاي چريكي توي همين لبنان.
. چاهار ناهار مي­خوريم. داخل رستوران يك ميز بلندبالاي رنگين براي­مان چيده­ اند. مشتري جز ما ندارد اما همه­ چيز تازه­ ست. پيشخدمت متوجه اشتهاي بچه­ ها كه مي­شود، آرام توي گوش يكي­ مان تذكر مي­دهد كه جا براي ناهار هم بگذاريد. تازه مي­فهميم اينها پيش ­غذا بوده ­است. بعد از ناهار، دوباره توي همان فضاي آزاد، مي­نشينيم و چاي مي­خوريم و خاطره گوش مي­كنيم. تمام سفر همراه هر استكان چاي، يك بسته شكر و قاشق هم دادند. چايي­ هاي اينجا با دوبسته شكر هنوز هم تلخ است.
هوا سرد شده. 5:30 غروب نشسته­ ايم توي اتوبوس. هوا میرود تاریک شود، ما مي­رويم حاروف. قرار است توي مجتمع "فردوس" مستقر شويم. داخل دهي بنام "طول" كه نزديك حاروف است. توي راه، به هر تير چراغ ­برق، عكس يك شهيد زده ­اند. تابلوي 50در70 شايد. كنار تير اگر بايستي، تابلو يك سروگردن از تو بالاتر است. نبرده ­اند اش آنقدر بالا كه آسماني ­اش كنند و دست بهش نرسد...
سر راه، توي روستايي به اسم "محَيبيب" براي نماز توقف مي­كنيم. اتوبوس جلوتر نمي­تواند برود. يك راه باريك سربالايي را پياده مي­رويم. عكس چهار تا شهيد روستا را بزرگ زده­ اند به ديوار: احمد حجازي، فرج ­الله صابر، خليل جابر، مصطفي جابر. مي­رسيم به يك جايي شبيه امام­زاده ­هاي خودمان. پيغمبرزاده است. مقبره ­ي "بنيامين" پسر يعقوب نبي. اينجا بنيامين را محَيبيب صدا مي­زنند. بعد از نماز با اهالي روستا هم ­صحبت مي­شوم. يك ي­شان خواهر احمد است و اسم برادر شهيدش را گذاشته روي نوزادي كه توي بغلش است. محيبيب انگار روي قله باشد، خيلي بالاتر از روستاها و شهرهاي اطراف است. از اين بالا تمام خانه ­هاي جنوب لبنان زير پاي­مان چشمك مي­زند، يك­ عالمه ستاره بالاي سرمان. مردم روستا هی می­پرسند کی دوباره برمی­گردید محیبیب؟ می­گوییم برنمی­گردیم.
سوار اتوبوس مي­شويم. یک مسیر طولانی را موازی سیم­ خاردارهای مرز طی می­کنیم. علي ­احمد از "اسپاي"ها مي­گويد. همان "ستون ­پنجمي"هاي خودمان. اسرائيلي ­هايي كه شب مخفيانه از مرز عبور مي­كنند و بعد از جمع ­آوري اطلاعات دوباره بر مي­گردند. و می­گوید: "البته ما هم بیکار ننشسته­ ایم. توی یک مبادله ­ی اسرا، اسرائیل، دوتا از شهروندهای خودش را به ما تحویل می­دهد. اسرائیلی­ هایی که جاسوس ما بوده­ اند!". اینجا تاریک اگر نبود، یک روستای مسیحی ­نشنین می ­دیدیم. روستایی که بعد از سی ­و­ سه ­روزه تخلیه شده و همه­ ی اهالی ­اش رفته­ اند آن­طرف مرز و بعدا که فهمیده­ اند این­ور کسی کاری به­شان ندارد، برگشته ­اند. ده شب ميرسيم طول. شب را توي مجتمع فردوس صبح مي­كنيم.

ظهر جلوي يك مسجد سنگي به اسم " شجره" توقف ميکنيم. نمای بناهای سنگی اینجا، قطعه سنگ هایی ست که سطح بیرونی شان تراش نخورده. از روي تابلوي سردر مسجد پیداست 1424 قمري يا همان 2002 ميلادي حاج محمد علي­حجيج و بچه هاش مسجد را ساخته اند. حواسم به مدل ماشين هايي ست كه براي نماز ميايند مسجد. از يك بي.­ام.­و مدل ايكس-سه ، يك زن محجبه پياده­ میشود و پسر ده دوازده ساله اش. ميروند نماز. بخاطر درخت هشتصد ساله ی داخل مسجد، اسم مسجد را گذاشته اند شجره. چند بار تا حالا تخريب شده و باز از نو ساخته اندش. آخرين بار هم همين آقاي حجيج و پسران.
این جاده را اگر بیشتر جلو برویم، میرسیم به ناقورایی که ابتدای سفر از خیرش گذشتیم. جنوبی ترین روستای مرز لبنان با فلسطین. و زیباترین شان. میرسیم "بنت جبيل". ساعت 1:30 ظهر است. سمت راست، ميدان بزرگی ست كه جشن پیروزی دوهزار را در آن گرفته اند. سال دوهزار لبنان یک پیروزی بزرگ داشته. سخنرانی معروف سید حسن نصرالله هم بصورت ویدئو­کنفرانس همین جا پخش شده ....
از پنجره ی اتوبوس، كنار پرچم لبنان و حزب الله، پرچم ايران را ميبینيم. مرز لبنان و فلسطين پیاده میشویم. شهرداری تهران یک تفریحگاه اینجا ساخته. خیلی باد میاید. با پرچم هایي كه باد تكان شان میدهد عكس میگیريم. پايين پای مان يك دره ی وسيع و سبز است با زمين هاي زراعي كرت بندی شده­. و اینها همه یعنی فلسطين. جمعه ست و خانواده های لبناني آمده اند ناهارشان را اينجا بخورند و فلسطين را هم ببينند! از غذای شان با دل و جان به ما تعارف مي کنند. ما هم تعارف میکنیم و نمیگیریم. دوسه نفري از يك نردبان چوبي مي رویم بالاي مسجدي نيمه کاره، تا به مرز مشرف تر باشيم! بچه­ها پايين ازمان عكس مي گیرند. بر میگردیم داخل اتوبوس. زعتر ميخوريم. لبنانی ها داده اند. نان است و نوعي سبزي و ادويه ی مخصوص. جز زعتر يك چيز ديگري هم هست. شبيه نان و پنیر. خوشمزه تر از آن...